O kuş, birkaç gün ilkin vurmuş olduğu yavru güvercini annesiydi. Demek ki anne güvercin yavrusunu vuranı unutmamış, sürekli olarak takip etmişti. Kuş vurmak için ağaçlığa gelirken orada bulunan kuşların kaçıp gitmesini sağlamıştı. Bu birkaç gündür ağaçlıkta asla kuş görememesinin nedenini ortaya çıkarıyordu. Korkulu bir takip altındaydı. Eğer kuş vurmaya devam ederse anne güvercinin felaketine niçin olacağını anlamış oldu. Zararın neresinden dönülürse kardı. Tekrar kuş avına çıkmazsam anne güvercin bir ihtimal peşimi bırakır diye düşündü. Esasen sapanını anne güvercin ile boğuşurken düşürmüştü. Bundan sonrasında kuş vurmayacağına yemin etti.
Anne güvercin ise, Batur ile yapmış olduğu mücadeleden sonrasında yerde bulmuş olduğu sapanı gagasının arasına kıstırıp uçup gitmiş, uzaklara, oldukca uzaklara, kimsenin onu bulup tekrar kuş vurmasına olanak bulamayacağı kadar uzaklara giderek oralarda bulmuş olduğu bir çukura sapanı atmış ve üstüne toprak, yaprak ne bulduysa doldurarak gömmüştü. Anne güvercin daha sonraki günlerde ağaçlığın kenarında nöbet tutmaya devam etti. Birisi buraya gelmeye kalksa derhal ağaçlar üstünde dinlenen, uyuklayan yada hayal kurmakta olan kuşları uyaracak ve bu ağaçlıkta kimsenin kuş vurmasına izin vermeyecekti.
Böylece aradan haftalar geçti.
ın gelmesiyle havalar soğumaya başladı. Tüm göçmen kuşlar benzer biçimde anne güvercin de grubuyla beraber kışı geçirmek için sıcak ülkelere göç etti. Ertesi yıl nisan ayında anne güvercin grubuyla beraber yine bu ağaçlığa geldi. Günler oldukca sakin ve olaysız geçiyordu. Anne güvercin fırsattan istifade ederek üç tane yumurta yumurtladı. Bu yumurtaların üstünde günlerce kuluçkaya yattı. Sonunda yumurtalar çatladı ve üç tane minimini yavru sahibi oldu. Yaz mevsimi süresince yavrularını büyüttü, onlara uçmayı öğretti. Hayatta kendilerine yönelebilecek tehlikelere karşı daima uyanık durumda bulunmayı öğütledi. Batur verdiği sözü tuttu. Tekrar onu kuş vururken gören olmadı