Nyks

Kaynaştırma uygulamasının başarıya ulaşabilmesi için çocuğun ihtiyacı olan kaynaştırmaya hazırlık becerilerinin belirlenmesi ve çocuklara öğretilmesi gerekmektedir (Kemp ve Carter, 2006; Odluyurt ve Batu, 2009). Kaynaştırmaya hazırlık becerileri alanyazındaki çalışmaların bir kısmında "sınıf içi kritik beceriler" olarak, bir kısmında da öncelikli sosyal/davranışsal ve uyumsal beceriler olarak da açıklanmaktadır. Ayrıca özel gereksinimli çocuğun gelişim düzeyine uygun akademik becerilerde azda olsa ustalaşması kaynaştırma ortamına geçişte de fayda sağlamaktadır. Çocuğun bu becerilere sahip olması okulöncesi kaynaştırma ortamında başarılı olabilmesini, grup düzenlemesine uyum sağlayabilmesini, yeni becerileri öğrenebilmesini ve arkadaş edinebilmesini kolaylaştırmaktadır (Odluyurt ve Batu, 2010).

Alanyazın incelendiğinde, yapılan bazı çalışmalarda kaynaştırmaya hazırlık becerilerinin farklı biçimlerde sınıflandırıldığı görülmektedir. Bunlardan Anderson-Inman ve diğerleri (1984)' inin yaptıkları çalışmada, özel gereksinimli okul öncesi dönemdeki çocukların en az üç beceriye sahip olmaları gerektiğini belirtmişlerdir. Bunlar; (a) öğretmenleri ve akranlarıyla etkileşim kurmak için yeterli olabilecek sosyal becerilere sahip olma, (b) okul programına devam edebilmek için gerekli olan temel akademik becerilere sahip olma ve (c) sınıftaki öğretimi destekleyecek sosyal becerilere sahip olma olarak sıralanmıştır.

Noonan ve McCormick (1997) daha kaynaştırmaya hazırlık becerilerini genel biçimde üç gruba ayırmışlardır. Bu grupları; (a) oyun becerileri/sosyal beceriler (örn., paylaşma, sıra alma, yardımlaşma, işbirliği yapma, bekleme), (b) bağımsız çalışma ve oyun oynama (örn., verilen görevi tamamlama, yardıma ihtiyaç duymadan çalışma, arkadaşlarını sıkmadan çalışma) ve (c) öğretimsel beceriler ve eğlence becerileri (örn., grup yönergelerini takip etme, kuralları ve sınıf rutinlerini takip etme, sırası geldiğinde sorulan soruyu cevaplama, sırası geldiğinde konuşma, sırada bekleme ve yürüme) olarak sıralamışlardır.

Odom ve Bailey (2001) ise, kaynaştırma sürecinde önemli olan becerileri biraz daha detaylı biçimde; (a) yönergeleri takip etme, (b) etkinlikleri tamamlayacak yeterlikte dikkatini verme, (c) gözlem yapma ve hatırlama, (d) kısa öykülerle ilgili sorulan soruları yanıtlama, (e) sohbete katılma, (f) dikkatini öğretmene ya da etkinliğe yöneltme, (g) basit problemleri çözme, (h) başarısızlıkları kabul edip etkinliğe devam etme, (i) bir etkinlikten diğerine geçerken sorun çıkarmama, (j) etkinlikleri kabul edilebilir sürede tamamlama, (k) yetişkin tepkisini karşı koymadan ve içerlemeden kabul etme, (l) sürekli yönlendirmeye gerek duymadan çalışma, (m) sınıf rutinlerine katılma ve (n) sınıftaki diğer bireylerden uzaklaşmama olarak sıralamışlardır.

Rosenkoetter ve diğ. (2009) özel gereksinimli olan okul öncesi dönemdeki çocuklarla ilgili olarak kaynaştırma ortamında sorun yaşayabilecekleri ve desteklenmesi gereken davranışları şu şekilde sıralamışlardır; (a) sınıf rutinlerini takip edebilme, (b) 50 dakikaya kadar büyük grup etkinlikleri için sandalyelerde ya da yerde oturabilme, (b) çok basamaklı sözel yönergeleri takip edebilme ve bağımsız olarak küçük gruplar halinde çalışma (c) akranlarla uygun şekilde sosyalleşip etkili bir şekilde iletişim kurmak için sözcük kullanabilme ve (d) tuvalet, giyinme ve yemek yeme gibi özbakım becerilerine sahip olma.

Yapılan derleme çalışmalarına bakıldığında özel gereksinimli çocukların kaynaştırmaya hazır olması için yeterli dil-konuşma becerilerine, özbakım becerilerine ve sosyal becerilere sahip olması önerilmektedir (Guralnick, 2001, Odluyurt ve Batu, 2009; Odom ve Diamond, 1998). Rous ve Hallam (1998) yaptıkları çalışmada bir çocuğun kaynaştırmaya başlamak için gelişimsel olarak hazır olup olmadığının belirlenmesi gerektiğini belirtmişlerdir. Öğretmen, çocuğun performansını değerlendirmeli ve okul öncesi eğitim sınıfında/kurumunda beklenen davranışa doğru ilerlemek için bir sonraki adımları planlamalıdır